مادرانه هایم...

روزها می گذرد و من گاهی دلم برای اتاق کارم در اداره، برای همکار نازنینم ،برای کارم 

دلم تنگ می شود...

خیلی تنگ...

خاطراتش را در ذهنم مرور می کنم و می گذرم...

زکریای عزیزم...

آنقدر ندیدنت و نبوئیدنت و نبوسیدنت مادرانه هایم را بی رنگ کرد که قید همه چیز را زدم جز تو...

خواستم به خدایی که تو را ارزانی مان داشت بگویم: می دانم وظیفه ی اصلی ام را نباید فراموش کنم.

با تو بودن را با تمام دنیا عوض نمی کنم...