بزرگ مرد کوچک:زکریا

صبح آرام و بی صدا دراز کشیده بود توی تختش اول فکر کردم خوابه به صورتش نگاه کردم  نگاهم کرد و بی مقدمه گفت: ماما جیگ (جیغ) با داد چه فرق(فرقی) داره؟ براش با اصوات مثال زدم و سرش و تکون داد و گفت من داد دوست دارم جیگ دوست ندارم!

ظرف نشور بیا با من بازی کن! اطاعت عالیجناب! ورق و مداد و رنگ و شعر و قصه و .... چشم های تو و نگاه من به معجزه ی بودن تو...               ...

بهش گفتم مادر برو توی کمدت یه شلوار بیار تا لباستو عوض کنم... رفت یه شلوار آورد و گفت: مامان ظظرت چیه؟(نظرت چیه؟) منو میگی غش کردم واسش  

قلمو را برداشت و آرام رنگ ها را امتحان می کرد با یه احتیاطی وصف ناشدنی رهایش کردم به حال خودش فقط مانده بود سر و صورت مرا هم رنگ باران کند یک ساعتش به همین زیبایی گذشت...                 ...

ما که هروقت تبلیغ بالا بالا را از تلویزیون می بینیم شبکه را سریع عوض می کنیم!!!!! که یک موقع این جناب بهانه اش را نگیرد (به دلایل مشروحه ی قبلی) از قضا یک خشت خانه سازی با بسته بندی شبیه بالا بالا پشت ویترین مغازه کتابفروشی توجه اش را جلب کرد و ما از خدا خواسته پریدیم و خریدیمش  و تقدیمش نمودیم با عشق. میگه: مامانی مار بزگ بزگِ مامانی تخاب عروسِ(مامانی تختخواب عروسک ساختم) هوهوچی چی ددسته؟  ترجمه: قطار ساختم درسته؟ ...

و زندگی ام از آنجا شروع می شود که بی دغدغه می خندی...

بهش گفتم: زکریا جون هروقت ... داشتی سریع به مامانی بگی تا بریم دستشویی. برگشت و گفت: شرط داره!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (ما داریم وارد چه دنیایی می شویم؟ با این وروجک)  

قصه را که می طلبد کتاب هایش را با خودش می آورد و می اندازد توی بغلم می نشینیم کنار هم تلویزیون خاموش می شود کتاب کلیله و دمنه به زبان کودکان نگاشته شده و البته عکسهای رنگی کوچکی هم دارد هرچند برای مقطع سنی 7 سال به بالاست! ما که این را می دانیم دلبندکمان نمی داند کتاب را دستم می گیرم و شروع می کنم به قصه گفتن گاهی به صفحه کتاب هم نگاهی می اندازم قصه ای را می گویم که با عکس آن صفحه کتاب متناسب باشد قصه که تمام می شود کلی ذوق در چشمانش موج می زند او ندانست که من قصه از خودم بود ولی یاد گرفت که چیزهای خوب همیشه در کتاب نوشته می شود او را محکم بغل کرد و بوسید کتاب را می گویم آن دو با هم رفیق شدند...

پسرک کوچکمان وقتش رسیده چیزهایی را یادبگیرد که تا قبل از این چند روز نمی باید... این روزها خودش می گوید که روحش چه می طلبد؟ - خودش غذایش را می خورد حتی اگر بیشترش را به سفره و اطراف بشقاب بدهد نوش جان کنند. - خودش کاپشنش را در میآورد حتی اگر چند دقیقه بیشتر طول بکشد و ما باید حوصله کنیم. - خودش اسباب بازی هایش را جمع می کند حتی اگر بیشترش جا بماند. - خودش کارهای کوچکش را انجام میدهد مثل روشن کردن اسباب بازی های باتری خورٍ، جفت کردن کفش هایش، آوردن متکا برای تلویزیون دیدن، ... - خوردن نعلبکی چای صبحانه - باز کردن درب آسانسور - سوار و پیاده شدن از ماشین - ...   ...