مادرانه هایم (2)...

فوران محبت والدین خوب است یا نه؟

این چند خط نوشته را یک مادر می نویسد فقط یک مادر ... نه کارشناس امور تربیتی ، نه پزشک روانشناس فقط مادرانه هایم است...

یادم می آید نهایت محبت والدینم یک نگاه عمیق با محبت بود و شاید دست نوازشی بر سرمان. تعداد خواهر و برادرهایم زیاد بود و هیچ وقت به خودمان اجازه نمی دادیم بی محابا بپریم بغلش(پدر را می گویم) یا شیطنت کنیم.

خیلی حرفم قدیمی نیست. دهه ی شصتی ها را می گویم. البته درست است که جنگ بود و بمباران و ...

...حالا که کودکم را نگاه می کنم، محبتش می کنم نه ده بار و بیست بار دورش میگردم...

چقدرش دلیل آرزوهایم است؟ چقدرش دلیل مادری است؟ چقدرش برای اوست؟

تک فرزندی چقدر می تواند خوب باشد؟ بچه که بودم خواهر و برادرهایم را دوست نداشتم!(بچگی) چون همیشه اسباب بازی هایم نصف می شد. پفک و لواشکم نصف می شد. نوبتی در گهواره دستان مادر می خوابیدیم..

حالا چه؟

این محبت های بی دریغ، نسل آینده را متوقع و ازخودراضی نمی کند؟

یکی از کامنت های چند وقت پیش نوشته بود: اگه به من اینقدر محبت می شد تا حالا عضو تیم ملی شده بودم!!!!

البته این بنده خدا با وجود اینکه خدا به تازگی نعمت فرزند را به کامشان چشانده ولی از روی قصد و غرض و کینه نوشته ولی به هرحال مرا به فکر فرو برد...

آرامش زندگی های امروزی و وقت آزاد و خلاصه شدن آمال و آرزوها در یک کودک از منظر من می تواند جنبه ی مثبت هم به آن نگاه کرد

این توجهات می تواند موجبات اعتماد به نفس و موفقیت نسل آینده را فراهم کند به شرطی در تمام جوانب توجه ادامه یابد.

درست است که محبت های کلامی والدین امروزی قبل از اینکه کودک معنای آن را بفهمد و شیرینی اش را به کام دل بچشد، تسکین دهنده  و آرامش بخش والدین است ولی به مرور زمان همان کودک یاد می گیرد با همسایه اش، همبازی اش، همکلاسی اش، رهگذران زندگی اش با محبت و احترام صحبت کند...

دیدِ انسان که کوتاه می شود، افق بندگی اش را نمی بیند...

گاهی از ایام که به فکر فرو می روم و لحظات عمر و رشد کودکم را مرور می کنم، عظمت خالق در نظرم بیش از پیش سر مرا به تعظیم خم می کنم و قلبم را شاد می کند و خضوعم را دوچندان می کند.

دل نوشت1:

ببخشید که این مطلب قسمت نظردهی ندارد چون فقط درد دل بود با آنهایی که روزی در جبهه ی دوستانمان می پنداشتیمشان!!!

دل نوشت2:

الهی همه ی کودکان را در پناه سایه ی پرمهر پدر و مادرشان زنده بدار و زندگی ببخش

دل نوشت3:

زکریای عزیزم، بزرگ مرد کوچک خانه سبزمان، شاکر داشتنت هستیم به عدد ما احاط به علمک...

دل نوشت4:

محبت اگر خرج فرزند نشود، نباشد بهتر...