این روزهای من و شریف زاده ی کوچک بیتمان...

صبحانه اش را نمی خورد...

دایم بهانه می آورد

من مات و مبهوتم

این حرکات و رفتار برایم تازگی دارد...

کمی به هر رفتارش با ملایمت روی خوش نشان می دهم

خودش انگار از خودش کلافه است...

کنارش می نشینم و آرام می پرسم: ما دو تا با هم رفیقیم؟

سرش را به نشانه تائید تکان می دهد.

می پرسم: می خواهی به جای صبحانه خوردن چکار کنیم؟

می گه: صبحانه را ببریم داخل اتاق من بخوریم!

می پرسم: این یه بازیه؟

میگه: آره بازی صبحانه بازی 

منتظر بود تا دلیل بیاورم و نرویم

وقتی می بینید بار و بندیل سفره و سینی و چای و ... زدیم زیر بغلمان و راهی اتاقش شدیم

خنده نشست روی لبانش...

دوباره شد همان دلبند مهربان همیشگی